Hoi, ik ben Annette. Ik ben vlak aan zee opgegroeid in Scheveningen en afkomstig uit een

gezin van zeven kinderen, met vijf broers boven mij en een zusje vlak onder mij.

Mijn zus en ik werden altijd de kleintjes genoemd. Als klein meisje leefde ik in mijn eigen

droomwereldje. Alle gesprekken voerde ik met mezelf. Totdat ik er achter kwam dat ik

alleen in relatie met anderen verder kon komen met mezelf. Het maakte me blij, maar het riep

ook angst op. Mijn oren zaten een tijdje letterlijk dicht, omdat ik niet kon geloven

wat ik hoorde. Een weg terug was er niet.

Lange tijd durfde ik mijn stem letterlijk niet te laten horen, waardoor de poort naar buiten toe

voor mij nagenoeg afgesloten was. Nog geen drie jaar oud, moest ik meerdere keren naar

het ziekenhuis toe. Vanaf dat moment besloot ik mijn mond dicht te houden en weigerde ik

speelgoed aan te nemen. Ik was gewoon heel boos en voelde me in de steek gelaten.

 Jaloers was ik op mijn jongere zusje, omdat zij bij mama thuis mocht blijven.

Tegelijk heb ik mezelf niet helemaal in de steek gelaten. Ik praatte dan wel niet, maar maakte

alles wel mee. Op een afstandje zat ik het allemaal te aanschouwen. Op een of andere manier

heb ik geweten dat er meer moest zijn tussen hemel en aarde. Ik weigerde me neer te

leggen bij de beperkingen die ik in mezelf voelde. Ik praatte en zong van alles in mijn hoofd en

voelde dat dit er een keer uit moest komen. En ik geloofde er rotsvast in dat niets onmogelijk is.

Diep in mij lag een parel verborgen.

Toch heeft het nog jaren geduurd voordat ik voorzichtig durfde te praten over wat mij van binnen

bezig hield. Stukje bij beetje verzamelde ik moed om de woorden uit te spreken. Ik voelde daarin een hartsverlangen, maar was tegelijk heel bang dat iemand mij zou horen. Ik keek dan ook

regelmatig angstig om me heen. Ook heb ik lange tijd het gevoel gehad dat ik dingen heel

snel moest zeggen, anders zou ik de ruimte hiervoor niet meer krijgen. Ik weet nu dat er allemaal

oude pijnen in mijn stem lagen opgeslagen. Stemmetjes in mijn hoofd zeiden dat mijn stem

niet goed genoeg was. Daarom voelde mijn stem ook zo kwetsbaar.

Het was mijn verlangen om zuiverheid en liefde uit te stralen. Maar ik worstelde met alle

tegenstellingen die er waren. De wereld wordt ingedeeld in goed en kwaad, daders en slachtoffers

en ga zo maar door. We voeren oorlog met de tegenstellingen en beoordelen

het ene als beter dan het andere.

Gelukkig heb ik de tegenstellingen steeds meer bij elkaar kunnen brengen.

Dat begon in mezelf. Ruimte was hierin voor mij het sleutelwoord. Ruimte om te ademen, te

spreken en te zingen. Ruimte om de leegte in mezelf te durven laten bestaan op momenten

dat ik geen verbinding met de ander voelde, zonder dit gat meteen te vullen. Ik voelde dat hierin

het gevaar schuilt om te gaan oordelen, mezelf te vergelijken met anderen.

Het leven met Marzoug, mijn lieve, inmiddels overleden man, vormde voor mij hierin een

ultieme uitdaging. Bij hem ben ik zo ongeveer alle tegenstellingen tegengekomen die je kunt

bedenken. Hij vertelde mij dan ook dat hij alle uithoeken van de samenleving heeft gezien.

Lange tijd heb ik gevoeld dat ik me moest verantwoorden naar mijn omgeving waarom

ik de dingen deed zoals ik deed en waarom ik voor Marzoug had gekozen. Ik heb mezelf ook

meermalen afgevraagd waarom ik toch steeds door ben gegaan. Dingen kwamen op zijn pad

waar de meeste mensen niet mee bezig waren en die al gauw worden gecategoriseerd in

goed en fout. Bij mij leverde dat een innerlijke strijd op over wie ik was en mijn gedachten

die zijn gebaseerd op het beeld dat van mij werd verlangd. Maar onbewust heb ik

altijd een innerlijke ruimte gevoeld die voorbij gaat aan alle tegenstellingen, aan wat hoort

of niet hoort, en ben ik hierin toch altijd trouw aan mezelf gebleven.

Hierop terugkijkend geloof ik met heel mijn hart dat dingen niet voor niks op mijn pad zijn gekomen.

Het heeft me krachtiger gemaakt. Belangrijk voor mij hierin is dat ik een keuze heb, een keuze

in hoe ik omga met alles wat ik meemaak. Ik ben op zoek gegaan naar de steeds terugkerende

thema’s in mijn leven. In plaats van erin te berusten, ben ik op zoek gegaan naar mijn

hartsverlangen dat hier onder ligt. Dit betekent uit mijn comfortzone durven stappen. Want werkelijk

heel worden, werkelijke genezing vindt in feite plaats in de pijn, hoe paradoxaal dat ook klinkt.

Dit lijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Voor mij was en is het nog steeds hard werken.

 Hiervoor is nodig dat ik stop met alle overtuigingen, oordelen en verhalen in mijn hoofd. Voor

iedereen is wel herkenbaar dat we leven in onze verhalen over elkaar. Maar het is

mijn eigen geschapen werkelijkheid, het is mijn patroon van voelen en denken die ik in

het verleden heb opgebouwd. Als de emotionele lading eraf is, word ik rustiger en ga ik er

ook anders over denken. Mijn verhaal over mezelf is sindsdien veranderd.

Ik zie het als een spel met de golven. Net als de golven in de zee is alles steeds in beweging.

Elke gedachte, elk gevoel, elke gewaarwording is als een golf die in jou verschijnt en daarna weer

wordt opgenomen door de zee. Een golf kan echter zo intens aanwezig zijn, dat het voelt

alsof we doodgaan. Het voelt alsof we die golf zijn. Maar daaronder zit de diepe impact van de zee, de onvoorwaardelijke liefde die wij zijn. Deze liefde gaat nooit verloren. Het verleden is

voorbij en de toekomst nog niet verschenen. Er is alleen maar het hier en nu.

Marzougs overlijden heeft me doen besluiten de opleiding stervensbegeleiding te volgen.

Het was alsof ik in deze richting geduwd werd. Ik realiseer me nu steeds meer dat dat ik

de opleiding vooral ook heb gevolgd voor mijn eigen proces, omdat ik ook wilde onderzoeken

wat verlies, verandering en vergankelijkheid met ons doen. Het is de kunst van het loslaten.

Eigenlijk ben je tijdens je hele leven aan het sterven. Hier ben ik nog steeds mee

bezig. Het gaat er om steeds het voorbije moment te laten sterven, los te durven laten en

opnieuw te durven beginnen.

Daarnaast heb ik me bezig gehouden met zingen, stembevrijding, healing en Chi neng qigong.

Voor mij horen gezondheid en ziekte bij elkaar. Je lichaam geeft aan wat er moet gebeuren

 om jou weer in balans te krijgen. Ook geloof ik erin dat we al heel zijn. In mijn relatie met Marzoug

 ben ik regelmatig meegesleurd in heftige emoties en gedachten, maar daaronder heb ik

bij mezelf en bij Marzoug altijd onvoorwaardelijke liefde gevoeld. De golvende emoties

had ik nodig om weer heel te worden.

Ik wil je uitdagen om mee te gaan met de bewegingen van de golven. Dit betekent

durven loslaten en vertrouwen op wat komen gaat. Daartussen zit een moment van leegte.

Mijn ervaring is dat de dingen die ik graag wil in mijn leven, vaak ook de dingen zijn

die ik heel eng vind. Maar ik heb ook gemerkt dat de golven vanzelf oplossen en

er een nieuwe flow kan ontstaan.